April 2012

April 2012 Hallo ik ben Emily Dekkers en Mikayla is mijn psychiatrische hulphond. Mikayla is een langstok harige, Zwiterse witte herder. Na de puppytest die werd afgenomen bij de fokker was het duidelijk dat dit bijzondere pupje een bijzondere taak zou krijgen. Hij zou namelijk opgeleid worden als psychiatrische hulphond! En dat was in 2006 iets heel bijzonders want er was nog nooit een bewust traject opgezet.

Dit ben ik, Emily met mijn hond Mikayla. Mijn psychiatrische hulphond Adorable Mikayla Jewel of Joy

Maar, waarom had ik een psychiatrische hulphond nodig? Ik heb een hele moeilijke complexe jeugd gehad en ook daarna maakte ik dingen mee waar ik de rest van het vertrouwen in de mens ben verloren. Door al die problemen ontwikkelde ik al heel jong een dissociatieve identiteitsstoornis, complexe post traumatische stess stroonis , borderline en persoonlijkheidsstoornis NAO. Ook heb ik vaak last van depressieve klachten en kreeg last van verlatingingsangst. Ik kreeg heel veel herbelevingen, nachtmerries en flashbacks. Ik ging dissocieren en was vaak de tijd kwijt. Ik woonde toen bij een goede vriendin en ik was overal angstig voor. Vooral voor mensen was ik bang en voor onverwachtse dingen. Ik durfde zelfs in ons huis niet uit mijn kamer te komen. Ik durfde niet meer alleen buiten. Mijn vriendin moest overal mee naar toe en 'alleen zijn' was voor mij een nachtmerrie. Ook al zaten de deuren op slot. Ik geloofde niet dat een slot mij zou ‘beschermen’. Ik ontwikkelde anorexia en verlatingsangst. Dit om mijn angst en mijn psychische pijn te onderdrukken. Ik voelde niks meer, maar klampte mij vast aan één iemand die zoveel voor me deed.

Op een gegeven moment was het leven toch te veel, ik was suïcidaal en deed een zelf- moord poging. Die mislukte omdat ik uit meerdere persoonlijkheden bestond/ besta. Toen was mijn vriendin erg bezorgd en kon mij niet meer helpen. Al haar hulp was nog niet voldoende. Ze nam mij mee naar de huisarts voor een doorverwijzing naar de GGZ in Breda. Daar wisten ze niet goed wat ze met mij moest en ik zocht andere hulp. Ik kwam uit eindelijk via iemand anders terecht bij stichting Petra. Er werd na verloop van tijd een zeer intensieve therapie ingezet. Maar toch bleef het slecht met me gaan. Ik kreeg onder andere therapie met paarden en kreeg een beetje vertrouwen in mijn behandelaars. Maar op een gegeven moment werd het toch allemaal teveel voor de vriendin waarbij ik woonde. Ik moest dan toch echt zelfstandig gaan wonen. Maar er lagen verschillende problemen: Ik kon onder andere niet alleen zijn of ergens zelfstandig naar toe gaan. Er moest daarvoor een oplossing komen, al mijn vertrouwen was op honden gericht. Mijn vertrouwen in honden is altijd gebleven. Mensen die geen vertrouwen meer hebben in mensen, klampen zich dan ook meestal vast aan dieren. Ik wilde een hond die me beschermde en mij hielp in het dagelijks leven.

Nympha, destijds mijn behandelaar had Lovelee al met succes opgeleid als therapiehond. Zij had ook gehoord van honden die werden opgeleid voor mensen met psychiatrische problemen. Deze honden werden in Amerika opgeleid. Het verschil tussen een therapiehond en een psychiatrische hulphond is: Een therapiehond wordt opgeleid voor meerdere mensen. Deze honden gaan dan ook weer met hun begeleider mee naar huis. Een psychiatrische hulphond word getraind om één iemand te helpen. Ze worden juist getraind om de psychiatrische patiënt zelfstandig te laten leven. En dit was mijn enige hoop om ooit zelfstandig te kunnen leven!

Op 14 oktober 2006 begon het avontuur met Mikayla . Maar het ging niet gelijk goed natuurlijk. Door de vechtlust van mijn verschillende persoonlijkheden hebben we het gered. Nympha regelde een gedragstherapeut voor honden. Zij zou mij helpen met het opleiden van Mikayla. Eerst leerde Mikayla natuurlijk de basis gehoorzaamheids dingen. Hij was eerst mijn kleine bolletje wol die ik onbeperkt kon knuffel. Hij was mijn levend ijsbeertje. Ik leerde ergens van houden, ook al was dit heel eng voor mij. Want ik was heel lang bang dat dit beestje bij mij weg gehaald zou worden. Ook was ik bang dat ik niet goed genoeg voor het hondje was en dat hij niet van mij zou gaan houden.

Het hechtingsproces duurde daardoor lang. Ik werd heel actief begeleid door behandelaars en stagiares. En natuurlijk door de gedragstherapeut voor honden. Zij kwam trouw elke week om met mij te trainen in supermarkten en overal waar training nodig was. Mikayla ging als pupje van 7 weken overal mee naar toe. Ik leerde grenzen stellen want Mikayla mocht niet geaaid worden na 12 weken. En dat was soms een ramp van vallen en opstaan. Want wie wil niet zo'n klein pluizig beestje aaien. Ook kreeg ik weer door hem een dag - nachtrime terug. Hij gaf mij een structuur. Ik kwam weer buiten, maar nog niet ver. Maar hoe groter hij werd, hoe verder ik weer wat durfde te lopen. Toen hij ook reageerde op nachtmerries, dissociaties en paniekaanvallen, groeide het vertrouwen in hem. Ik heb/had met hem vele mooie momenten. Maar de doorbraak kwam in de loop van 2007. Ik had een persoonlijkheid die sneed in mijn polsen als ik dissocieerde. Mikayla slaapt vanaf kleins af aan in mijn bed en ik was weer gedissocieerd. Ik kwam weer bij en Mikayla likte mijn open liggende polsen en toen mijn gezicht. Toen wist ik, ja hij zal echt voor mij zorgen als ik er niet meer bij ben.

Hoe ouder hij werd, hoe meer hij zich bewees als hulphond. Ik durfde later weer met Mikayla naar de winkels, openbare gelegenheden en andere plaatsen te gaan. Daar waar een ander jong meisje van toen 23 jaar niet over na hoeft te denken. Zelfstandig boodschappen doen was wel een doel die behaald moest worden en die is behaald. Mikayla reageert als ik onder andere dissocieer en angstaanvallen krijg, waarbij ik compleet verstijfd raak of wissel van persoonlijkheid. Mikayla is geleerd om op die momenten te blijven doorlopen of contact met mij te maken. Dit kan op verschillende manieren. Mikayla geeft mij veiligheid zodat ik alleen durf te zijn en kan zijn.

Mikayla en ik slapen altijd tegen elkaar aan, dit geeft mij een veilig gevoel en zo val ik dan in slaap. Hierdoor heb ik steeds minder nachtmerries. Mikayla attendeert mij op een dreigende dissociatieve episode door te likken, contact te maken door middel van tegen mij aan te gaan duwen, of op mijn schoot te springen, of hij krabt met zijn poot. En soms door te gaan blaffen.

Doordat hij bv. in de kerk op mijn schoot zat, mij likte, we samen knuffelden en ik hem snoepjes gaf hoorde ik waar de preek over ging. Een week later snapte ik pas wat zijn bedoeling was. Normaal dwaal ik af en hoor ik niks mee, maar door zijn gedrag bleef ik er bij.

Ik ging steeds meer met Mikayla ondernemen en ging behendigheid met hem doen. Dit was een hele grote stap want de lessen waren in een groep. Maar ik merkte dat als Mikayla en ik op elkaar geconcentreerd waren, dat het steeds beter ging. Hierdoor ging ik me steeds veiliger voelen.

Ik begon weer te communiceren met mensen. Ik ging ook met hem hondenshows lopen. Er zijn mensen die niet snappen dat ik hier naar toe durf omdat het daar zo druk is. Maar hier staat de hond centraal en niet de mensen. Ik voel mij het meest veilig bij hondenmensen. Ik voel mij door Mikayla zijn aanwezigheid veilig. Ik durf met Mikayla alleen nog steeds in het donker niet echt ver te lopen. Ook blijven openbare plaatsen lastig. Ik stel nog steeds dingen graag uit en kom alleen als het echt nodig is in bv. de stad. Maar ik weet dat ik het met Mikayla kan, dat hebben we bewezen!. Natuurlijk kreeg/krijg ik veel vragen en opmerkingen als ik met Mikayla in openbare plaatsen loop. En dit waren niet allemaal positieve dingen . En dit is vaak moeilijk, want ik ben nog steeds wantrouwend tegenover mensen zonder honden. Afgelopen jaar ging het weer mis, iemand reageerde heel vervelend en ik raakte weer weg, wisselde ik van persoonlijkheid. Ik weet nog steeds niet hoe ik thuis ben gekomen. Ik werd weer bang voor mensen, zeker voor mensen die geen honden bij zich hebben. Ik raakte weer steeds meer de tijd kwijt en zo was ik bv. ineens op het strand met Mikayla. Ik weet nog steeds niet hoe ik daar gekomen ben.

Maar gelukkig wel geruststellend is dat er iemand is die voor je zorgt:

Mikayla is mijn steun en toeverlaat!!! Ik heb toen hulp in geroepen van Bulters+Mekke, een hulphond stichting die mensen zoals mij helpen. Deze trainster helpt mij onder andere om in winkels goed te reageren en mijn grenzen aan te geven. Momenteel gaat het weer vrij goed met mij en sta ik weer happy in het leven.

Het beste wat ik heb bereikt is dat ik zelfstandig met Mikayla naar een hondenwerkgroep ben gegaan. Dit om te kijken of Mikayla geschikt was voor pakwerk. Geen van deze mensen kende ik en toch heb die stap genomen. En dit had ik vroeger nooit gedaan. En met succes. Ik heb er leuke contacten en voel mij gerespecteerd en vrij, dus niet beperkt.

Stukje bij beetje boek ik nog steeds vooruitgang en dit komt echt het meest door Mikayla. Hij begeleidt mij door een wereld die voor mij zo moeilijker en eng is. Mikayla geeft mij hoop waar eigenlijk geen hoop in mijn ogen is. Hij is de beste therapeut die ik ooit heb gehad. Het is bewezen dat een hond stress verminderd door alleen maar aanwezig te zijn en zijn liefde te tonen. Groetjes van Emily en Mikayla