Zoeken

2020 wat een TOP JAAR !

Emily & Femmy & Yindee
16 aug 2020
7 minuten om te lezen

Hallo allemaal

2020 wat een top jaar voor ons.

Begin dit jaar begon ik met Yindee hard te trainen voor de voorjaarskeuring die was in april 2020 gepland. Ik was weken aan een stuk welkom bij de KNPV vereniging in Zeeuws Vlaanderen.

De ene week ging beter dan andere keer. Maar we hadden goede moed in de keuring.

Toen kwam de corona crisis we kwamen in Nederland voor bizarre periode, maar voor mij een gouden tijd. Maar ook leuke dingen vielen weg, zoals het trainen met de honden op de hondenvereniging. Ik hield mega veel tijd over en kwam helemaal tot rust, niks was normaal.

Ik trainen op me zelf dat wel. Maar boodschappen doen met 1,5 meter regel en de max aantal mensen in de winkel was voor mij heerlijk. Ik besloot een nieuwe stap in me leven te maken wat ik jaren nooit durfde, meer dan 15 jaar lang was ik als de dood in drukte en waren mij assistentie honden Mikayla & Jony & Femmy & Yindee me steun en toeverlaat.

Maar in de corona tijd en met rust in de winkels en de verplichten 1,5 meter afstand waar iedereen zich toen keuring aan hield in die tijd, maakte ik me eerste stappen alleen in de Aldi wat ik echt super spannend vond. Ik vergat meer dan de helft van de boodschappen maar de eerste stappen had ik gemaakt. De volgende stap was een groente winkeltje en zo volgde vele winkels waar ik alleen naar toe durfde ik merkte dat ik niet meer bang was en dat ik totaal geen last meer had van angst en paniek aanvallen. Ik raakte niet overprikkeld van de prikkels en mensen om me heen. Ook merkte ik na verloop van tijd dat alleen boodschappen doen best ook voordelen had en dat ik zelf de steun van mijn assistentie honden niet meer nodig had. Ook moest naar de dokter iets waar Yindee of Femmy altijd mee gingen maar nu was ik zelf gegaan en ook dat was een succes verhaal. De dokter en assistentes waren verbaast.

Ook was het een tijd van nieuwe vrienden maken, die ik farmdate en facebook leerde kennen na de corona tijd was dan ook zonder problemen een afspraak gemaakt om ze live te ontmoeten.

Wat ontzettend leuk was en waar zeer waardevolle vriendschappen van zijn gekomen. Ook is plekje gekomen om weer voorzichtig meer dan vriendschap te denken en mee te beginnen met opbouwen.

Begin juni kwam normale leven na corona weer op gang en voor mij was het nieuwe tijd perk.

Het is heel bijzonder waar ik vandaan kom, ik was een zwaar psychiatrische patiënt ik heb de dood in me ogen gezien & ik gaf de hoop op & zelfmoord ik dacht dat, dat de enige oplossing was om mijn wanhoop en innerlijke pijn niet meer te voelen & hulpverleners zeiden dat ik onbehandelbaar was en dat ik maar moest accepteren hoe me leven was en dat nooit beter zou worden & hulpverleners gaven het op want was te complex voor ze & vele opnames in klinieken volgde.

Maar nu na dik 15 jaar kan ik zeggen ik ben een stabiel persoon, heb geen last meer dissociaties & wisselende persoonlijkheden & angst & paniek aanvallen &suïcidale handelingen en gedachten en zelfmoord gedacht.

Dankzij me trouwe honden & mijn vechtersmentaliteit & de juiste mensen om me heen kan nu zeggen ik ben gelukkig ik heb me leven op orde & ik sta vol energie in het leven en mijn dromen komen langzamerhand uit. Ik heb geweldige vrienden groep om me heen en de bande in familie zijn hersteld. Ik heb mensen om me heen die me steunen & die beste in me naar boven halen & die me niet veroordelen & die me in me eigen kunnen laten geloven en die me geleerd hebben dat ik onverwoestbaar ben !!

En nee niet alles gaat altijd voor de wind, maar das geen probleem nooit opgeven en nooit je situatie accepteren vecht voor wat wil bereiken.

Ik wil iedereen die wanhopig is en die suïcidaal is op dit moment en die geen hoop meer ziet zeggen geef niet op een assistentie hond helpt echt maar weet wat meest helpt ?

Dat is nooit opgeven, ook al geef een hulpverlener jou op. Dat betekend niet dat je leven is opgeven en dat jou situatie nooit veranderd en dat je altijd psychiatrische klachten zoals vb nachtmerries & flash backs & angst & paniek aanvallen & zelfmutilatie of zelfmoord gedachten er altijd heel je leven zullen blijven.

Dat is echt niet zo bij mij is ook verleden tijd nu naar 15 jaar ik had ook nooit gedacht dat ik weer een normaal leven kan leven. Ik zat jaren lang in de modus van overleven maar nu mag ik met trots zeggen ik geniet van het leven. Hulpverleners zeiden jaren tegen mij wat ik allemaal wel wat niet kon. Toen wilde studeren jaren geleden rade ze mij dat af want kon niet. Als ik iets wilde doen hoorde ik van elke hulpverleners als eerste dat dat onmogelijk was wat ik wilde want met labels is onmogelijk volgende de boekjes die ze uit hoofd geleerd hadden.

Maar gelukkig leerde ik dierbare vrienden kennen die na me laatste opname zo 6-7 jaar geleden besloten om me echt te helpen. Mijn oud huis stond tot nok toe vol omdat verzamel woede had. Lopen was praktisch onmogelijk & er was al dik half jaar niet gestofzuigd omdat door vele spullen eigenlijk onmogelijk was en hij was simpel weg kapot, nooit nieuwe gekocht geld had ik niet. En zat ondanks de zogenaamde hulp van de stichting waar ik woonde had flinke schulden. Waar ik niet trots op ben. Ik woonde in beschermde woonvorm, maar de hulpverleners streken wel geld op maar echte hulp was jaren ver te zoeken. Er was drie mensen die wel hulp bood maar die me niet uit situatie kon helpen. Door mij complexe psychiatrische labels hield ook niet veel hulpverleners het vol om mij te begeleiden ik wisselde vaak van persoonlijkheden en was ook regelmatig agressief en had drifbuien en als kwaad was dan wist ze het ook niet meer want ik stelde me hard op en stoten ongewild mensen van me af terwijl stiekem echt nodig had maar wist zelf dan weer niet enige wat ik wist mensen onbetrouwbaar was. Maar er waren vier mensen die geen hulpverleners waren met de nodige hoge diploma's het was simpele boer gezin en een boekhouder die mij situatie onmenselijk vond.

Die het lot aan zag en die bereid waren om me te helpen ze accepteerde me zoals ik was.

Maar ze stonden vaak perplex van slechte hulpverlening. Ik was inmiddels verhuisd naar rustig dorp in Zeeland dit deed erg goed de prikkels van stad was te veel voor me.

Ik starten vol moed bij grote psychiatrie organisatie op het eiland, de psychiater vond alles best en gaf me vrije af gift van medicatie wat me regelmatig in de problemen bracht hier was ik ook bekend mee.

Ik slikte niet goed de medicatie gevolg dat ik of te veel nam en als even goed ging slikte ik minder. De vrienden die me hielpen waren dan geen psychiaters of gecertificeerde hulpverleners om op te merken dat mijn gedrag veranderde als ik rommelde met medicatie.

Ik was afwezig en was geen land met me te bezeilen en me gedrag was dan ook probleem.

En ze gingen dan ook mee naar hulpverleners om dit bespreken. En ze waren ook heel eerlijk en we bespraken het ook met mij dat overdosis van medicaties dat dat niet oplossing was van persoonlijke worstelingen van dagelijks leven. Maar ja kat in nauw maak wel eens rare sprongen.

Dit deed ik vele jaren het zat ook in me hoofd en was vaak ook strijd in me hoofd om in crisis situaties niet een overdosis te nemen nou dit heeft heel wat worstelingen gekozen met me zelf.

De hulpverlener van grote organisatie die zag opgeven moment ook niet meer zitten. Zij wist het ook niet meer en had er ook niet veel zin meer in. Waar vrienden zeiden dat ik iets kon hoe vaak zei de hulpverlening dat ik het niet kon. Als hulpverleners zeiden dat niet kon omdat eenmaal die labels opgeplakt gekregen had ging me vrienden er dwars tegen in regelmatig werden ook kwaad niet op mij maar op hulpverlening ze vielen dan ook regelmatig van de ene verbazing in andere. Wat er gebeurde of was gebeurd tijdens me behandelingen bij instellingen. Zij zouden dan ook de expers zijn die jou moesten helpen om je leven weer op de rit te krijgen.

Ik koos voor andere organisatie en me vrienden werd stap I er bij betrokken de zorg is nu minimaal en red prima.

Ze leerde voor me zelf zorgen en te handelen. Ze leerde me me eigen verantwoordelijkheid te nemen & op tijd hulp in roepen & ze gaven me de steun die ik nodig had maar meest leerde ze me geloven in me zelf dat ik geen mislukkeling ben & nog belangrijker ze leerde me nooit meer op tegen geven maar blijven vechten voor me dromen.

Hulpverleners met hoge diploma's en zogenaamde deskundigheid konden me niet helpen.

Maar simpele boeren gezin en een simpele boekhouder hebben me geholpen om te komen waar ik nu staat. Dit waren mensen die ondanks alle problemen me niet opgaven en als even moeilijk was me echt niet in de steek lieten. Vele keren sloot ik me af voor hun hulp maar hun gaven mij niet op in tegendeel hun zochten naar mogelijkheid om me muren om me heen te helpen afbreken. Ik was gewend dat mensen me verlieten als ik in crisis was, terwijl ik ze dan juist zo hard nodig had, maar mijn gebrek aan vertrouwen in mensen stak regelmatig de kop op. Maar de simpele boerengezin en boekhouder joh die vochten alleen maar harder om mij te helpen als ik ze afstoot. Terwijl ik echt niet makkelijk was naar hun altijd.

Maar ik blijf ze op de dag van vandaag hun enorm dankbaar naast me honden waren hun de gene die mijn leven hielpen veranderen.

Nu nog staan ze naast me als even niet gaat gewoon even voor praatje of me hart luchten, soms even voor advies als het even niet weet.

Het is geen schande om af en toe hulp te krijgen van je naasten, eigenlijk zijn we daarvoor op de wereld gezet om elkaar te helpen en naar de zieke en zwakkere in de samenleving om te zien en te helpen. Maar het begon bij mij om te proberen mensen weer op nieuw te leren vertrouwen en me open te stellen. En nee dat was moeilijke opgaven maar ik heb geen dag spijt dat deze mensen in me leven heb toegelaten ze zijn een verrijking in me leven.