Wat is een Psychiatrische assistentie hond 

​

De Psychiatrische assistentie hond is  vrij onbekend in Nederland. Maar sinds een paar jaar komen er steeds meer. Mikayla was dan ook de eerste psychiatrische assistentie hond in Nederland die bewust werd opgeleid voor iemand met ernstige psychiatrische stoornissen ( uitgezocht en nagetrokken) die niet werd opgeleid voor iemand met autisme,, dat was in 2006. Mikayla is bewust opgeleid om mij te helpen met mijn  psychiatrische stoornissen. Ik heb nooit de publiciteit gezocht ivm privacy & veiligheid. Mikayla kon destijds niet worden opgeleid in een opleidingscentrum of via een stichting, die waren er nog niet. Ik heb samen met een  therapeut & gedragstherapeut Mikayla opgeleid en de nodige vaardigheden aan geleerd. De psychiatrische assistentie hond wordt opgeleid om dus één persoon te helpen in dit geval ben ik dat dus.

 

Maar, waarom had ik een psychiatrische assistentie hond nodig?

Ik vanaf mijn hele vroege jeugd heb ik zeer traumatische dingen mee gemaakt. Die voor mij als kind psychische niet te handelen waren. Gevolg dat mijn persoonlijkheid deelde in verschillende persoonlijke delen. Deze persoonlijke delen had/hebben onder andere verschillende leeftijden & karakters & gedragingen & stemmen & handschriften & kleding-schoenmaat had/heb. Deze persoonlijke delen namen regelmatig de leiding in moeilijke situaties. Als gevolg dat elk persoonlijkdeel zijn eigen leven en herinnering had/heb, door dat in verschillende situaties wissel van persoonlijkdeel ben ik vaak veel tijd kwijt.  Deze psychiatrische stoornis heet dissociatieve identiteitsstoornis of wel meervoudigheids persoonlijkheidsstoornis.Door de heftige trauma's in me leven ontwikkelde ik ook complexe posttraumatische stress stoornis . Ik ontwikkelen dit door dat ik langdurig en ernstig werd getraumatiseerd op jonge leeftijd.Uit andere testen kwam ook uit dat ik last had van persoonlijkheidsstoornis NAO (Zoals de naam het al een beetje zegt is dit een persoonlijkheidsstoornis die niet goed in te delen is. De persoonlijkheidsstoornis NAO heeft echter wel kenmerken van verschillende persoonlijkheidsstoornissen en lang bestaande patronen. Hoewel iemand dan niet precies in een categorie valt, is er toch sprake van een persoonlijkheidsstoornis). Schizotypische persoonlijkheidsstoornis.(iemand met een schizotypische persoonlijkheidsstoornis is altijd erg angstig. Hij of zij is aanhoudend achterdochtig en voelt zich, mede hierdoor, vrijwel steeds ongemakkelijk in gezelschap. Het is voor iemand met deze stoornis dan ook heel erg moeilijk om zichzelf staande te houden met anderen in de buurt) heb ik vaak last van depressieve klachten en kreeg last van verlatingsangst en vermijdings gedrag. Ik kreeg heel veel herbelevingen,nachtmerries en flashbacks. Ik ging dissociëren en was vaak de tijd kwijt. Tevens had ik last van een conversie stoornis. Sinds najaar2019 is de officiële diagnose van autisme gesteld. 

​

Ik woonde toen bij een goede vriendin en ik was overal angstig voor.Vooral voor mensen was ik bang en voor onverwachtse dingen. Ik durfde zelfs in ons huis niet uit mijn kamer te komen. Ik drufde niet meer buiten alleen. Mijn vriendin moest overal mee naar toe en alleen zijn was voor mij een nachtmerrie. Ook al zat de deuren op slot. Ik geloofde niet dat, dat slot mij zou ‘beschermen’.

 

Ik ontwikkelde anorexia en verlatingsangst. Dit om mijn angst en mijn psychische pijn te onderdrukken. Ik voelde niks meer, maar klampte mij vast aan één iemand die zoveel voor me deed. Op een gegeven moment was het leven toch te veel, ik was suïcidaal en deed een zelfmoord poging. Die mislukte omdat ik uit meerdere persoonlijkheden bestond/besta. Toen was mijn vriendin erg bezorgd en kon mij niet meer helpen. Al haar hulp was nog niet voldoende. Ze nam mij mee naar de huisarts voor een door verwijzing voor de GGZ in Breda. Daar wisten ze niet goed wat ze met mij moest en ik zocht andere hulp. Ik kwam uit eindelijk via iemand anders terecht bij stichting Petra

​

Er werd na verloop van tijd een zeer intensieve therapie ingezet. Maar, toch bleef het slecht met me gaan. Ik kreeg onder andere therapie met paarden en kreeg een beetje vertrouwen in mijn behandelaars. Nympha had ontdekt dat ik bij dieren rustig werd. Maar, op een gegeven moment werd het toch allemaal teveel voor de vriendin waarbij ik woonde. Ik moest dan toch echt zelfstandig wonen. Maar, er lagen verschillende problemen: ik kon onder andere niet alleen zijn of ergens zelfstandig naar toe gaan. Er moest een oplossing komen, al mijn vertrouwen was op honden gericht. Mijn vertrouwen in honden is altijd gebleven. Mensen die geen vertrouwen meer hebben in mensen, klampen zich meestal vast aan dieren. Ik wilde een hond die me beschermde en mij hielp in het dagelijks leven.

​

Nympha, destijds mijn behandelaar had Lovelee al met succes opgeleid als therapiehond. Zij had zo iets dat zou voor Emily ook zo goed zijn maar hij moest meer kunnen het moet een soort blindengeleidehond zijn maar dan voor iemand met psychiatrische problemen.Ze kwam via het surven en zoeken in contact met mensen in Amerika die psychiatrische assistentie hond opleiden. Het zo kwam ze op het idee en zo is het uitgewerkt. Het verschil tussen een therapiehond & een psychiatrische hulphond is dat een therapiehond word opgeleid voor meerdere mensen. Deze honden gaan dan ook weer met hun begeleider mee naar huis. Een psychiatrische assistentie hond word getraind om één iemand te helpen. Ze worden juist getraind om de psychiatrische patiënt zelfstandig te laten leven.

 

Het doel van een psychiatische hulphond is dat je weer zelfstandig kan functioneren in de maatschappij.

En dit was mijn enige hoop om ooit zelfstandig te leven!

 

En toen begon het avontuur met Mikayla op 14 oktober 2006. Maar het ging niet gelijk goed natuurlijk.  Door de vechtlust van mijn verschillende persoonlijkheden hebben we het gered. Nympha regelde een gedragstherapeut voor honden. Zij zou me helpen met het opleiden van Mikayla. Eerst leerde Mikayla natuurlijk de basis gehoorzaamheidsdingen. Hij was eerst mijn kleine bolletje wol die ik onbeperkt kon knuffel. Hij was mijn levende ijsbeertje. Ik leerde ergens van houden,ook al was dit heel eng voor mij. Want ik was heel lang bang dat dit beestje weg gehaald zou worden. Ook was ik bang dat ik niet goed genoeg voor het hondje was en dat hij niet van mij zou houden. Het hechtingsproces duurde daardoor lang. Ik werd heel actief begeleid door behandelaars & stagiares. En natuurlijk door de gedragstherapeut voor honden. Zij kwam trouw elke week om met mij te trainen in supermarkten en overal waar training nodig was. Mikayla ging als pupje van 7 weken overal mee naar toe. Ik leerde grenzen stellen want Mikayla mocht niet geaaid worden na 12 weken. En dat was soms een ramp van vallen en opstaan. Want wie wil niet zo'n klein pluizig beestje aaien. Ook kreeg ik weer door hem een dag - nachtrime terug. Hij gaf mij een structuur. Ik kwam weer buiten niet ver. Maar hoe groter hij werd, hoe verder ik weer wat durfde te lopen. Toen hij ook reageerde op nachtmerries, dissociaties en paniekaanvallen, groeide het vertrouwen in hem. Ik heb/had met hem vele mooie momenten.

​

Maar de doorbraak kwam in loop van 2007. Ik had een persoonlijkheid die sneed in mijn polsen als ik dissocieerde. Mikayla slaapt vanaf kleins af aan op bed en ik was weer gedissocieerd.Ik kwam weer bij en Mikayla likte mijn open liggende polsen en toen mij gezicht. Toen wist ik, ja hij zal voor me zorgen als ik er niet meer bij ben.

​

Hoe ouder hij werd, hoe meer hij zich bewees als hulphond. Ik durfde later weer met Mikayla naar de winkels, openbare gelegenheden en anders plaatsen te gaan. Daar waar een ander jong meisje van toen 23 jaar niet over nadenkt. Zelfstandig boodschappen doen was wel een doel die behaald moest worden en die is behaald. Mikayla reageert als ik onder andere dissocieerde en angstaanvallen krijg, waarbij ik compleet verstijfd raak of wissel van persoonlijkheid. Mikayla is geleerd om op die momenten te blijven doorlopen of contact maken met mij. Dit kan op verschillende manieren. Mikayla geeft mij veiligheid zodat ik alleen durf te zijn en kan zijn. Mikayla en ik slapen altijd tegen elkaar aan, dit geef me een veilig gevoel en zo val ik dan in slaap. Hierdoor heb ik steeds minder nachtmerries. Mikayla attendeert mij op dreigende dissociatieve episode door te likken, contact te maken door middel van duwen tegen mij aan, of op mij schoot te springen,of hij krabt met zijn poot. En soms te blaffen.

​

Doordat hij bv. in de kerk op mij schoot zat, mij likte, we samen knuffelden en ik hem snoepje gaf hoorde ik waar de preek over ging.Een week later snapte ik pas wat zijn bedoeling was, normaal dwaal ik af en hoor ik niks mee, maar door zijn gedrag bleef ik er bij.

​

Ik ging steeds meer met Mikayla ondernemen en ging behendigheid met hem doen.Dit was een hele grote stap want de lessen waren in een groep. Maar, ik merkte dat als Mikayla en ik op elkaar concentreert waren, dat het steeds beter ging.Totdat ik me veilig ging voelen. Ik begon weer te communiceren met mensen. Ik ging ook met hem hondenshows lopen. Er zijn mensen die niet snappen dat ik hier naar toe durf omdat het zo druk. Maar hier staat de hond centraal en niet de mensen. Ik voel mij het meest veilig bij hondenmensen.  Ik voel mij door Mikayla zijn aanwezigheid veilig.

​

Ik durf alleen nog steeds echt niet ver te lopen in het donker met Mikayla. Ook blijven openbare plaatsen lastig. Ik stel nog steeds dingen graag uit en kom alleen als het echt nodig is in bv. de stad. Maar ik weet dat ik het met Mikayla kan, dat hebben we bewezen!.Natuurlijk kreeg/krijg ik veel vragen en opmerkingen als ik met Mikayla in openbare plaatsen loop. En dit waren niet allemaal positieve dingen . En dit is vaak moeilijk, want ik ben nog steeds wantrouwend tegen over mensen zonder honden.

​

Afgelopen jaar ging het weer mis, iemand reageerde heel vervelend en ik raakte weer weg, wisselde ik van persoonlijkheid. Ik weet nog steeds niet hoe ik thuis ben gekomen. Ik werd weer bang voor mensen, zeker voor mensen die geen honden bij zich hebben. Ik raakte weer steeds meer de tijd kwijt en zowas ik bv. ineens op het strand met Mikayla. Ik weet nog steeds niet hoe ik daar gekomen ben.

​

Maar gelukkig wel geruststellend is dat er iemand is die voor je zorgt: Mikayla is mijn steun en toeverlaat!!!

​

Ik heb toen hulp in geroepen van Bulters+Mekke, een stichting die mensen zoals mij helpen. Deze trainster helpt mij onder andere om in winkels om goed te reageren en mijn grenzen aan te geven. Momenteel gaat het weer vrij goed met mij en sta ik weer happy in het leven.

​

Het beste wat ik heb bereikt, is dat ik zelfstandig met Mikayla naar een werkhonden vereniging ben gegaan. Dit om te kijken of Mikayla geschikt was voor pakwerk. Geen van deze mensen kende ik en toch heb die stap genomen. En dit had ik vroeger nooit gedaan. En met succes. Ik heb er leuke contacten en voel mij gerespecteerd en vrij, dus niet beperkt.

​

Stukje bij beetje boek ik nog steeds vooruitgang en dit komt echt het meest door Mikayla. Hij begeleid me door een wereld die voor mij zo moeilijker en eng is.  Mikayla geeft mij hoop waar eigenlijk geen hoop in mijn ogen is. Hij is de beste therapeut die ik ooit heb gehad. Het is bewezen dat een hond stress verminderd door alleen maar aanwezig te zijn en zijn liefde te tonen.

​

Psychiatrische hulphond kunnen de volgende taken aangeleerd worden.Elke psychiatrische hulphond word getraind naar de behoefte van hun baas. En dit is dan ook maar, een voorbeeld van een taken lijst . Psychiatrische assistentie honden worden nog veel meer dingen aangeleerd. Maar, dit verschil per psychiatrische of psychische beperking van de eigenaar.

​

Hoe het allemaal begonnen is bij Bulters + Mekke?

​

Eind 2010 zocht ik na heel veel nagedacht te hebben contact met Bulters + Mekke. 

Bulters en Mekke geven psychische begeleiding zij gaan mee naar openbaren plaatsen en voor mij moeilijke plekken.

Oefenen in winkels en overal was nodig want dat doet emergis niet. Stichting Petra deed dit wel.

Maar alleen gespreken bij Emerigs zijn niet genoeg ik wilde iemand hebben die me hielp ook in de openbaren plaatsen.
Ik stuurde eerst heel veilig een mailtje en kreeg al snel antwoord.

De volgende stap was dat ik ze moest bellen, ik weet nog goed hoe eng ik dit vond. Maar hoe vriendelijk en begripvol Astrid reageerde was het ijs al snel gesmolten. Na vele gesprekken en financieel regelen en een intakegesprek later konden we aan de slag.
Ik had aan gegeven gelijk bij mijn eerste mail dat ik graag een vrouwelijke instructeur zou willen.
Ik was blij dat Bulters + Mekke naar mogelijkheden kijkt en dus was dit "probleem” ook opgelost en was het in sowieso geen "probleem".

​

In het begin 2011 kon dan ook onze eerste afspraak gemaakt worden. 
 

Ik en Miriam Beckers weten nog goed hoe eng en spannend het voor me was. Ik kon een avond van te voren en die dag niet meer eten van de spanning. Mijn eerste indruk was goed, Miriam is heel rustig, geduldig en heeft een grote mensen  kennis!! En dat heb je of je heb het niet maar zij heeft het zeker! Maar na een aantal afspraken ging het prima en konden we aan het werk met mij. Want je kan wel de psychiatrische hulphond trainen, ook de hulp behoevende heeft training en begeleiding nodig. Ik was bijvoorbeeld heel bang voor andere honden en dan wel los lopende honden en dan vooral grote rassen . Dit kwam natuurlijk door vervelende gebeurtenissen. Ik was bang nog openbaren plaatsen, Mikayla ging overal met me mee want Mikayla kan van alle jaren training alles al. Hij reageerde onder andere al op nachtmerries, dissociaties en paniek aanvallen en hou me in het hier en nu, leid me uit drukten ect..

Door de dat Miriam overal met me mee naar toegaat en Mikayla ook mee ging leerde ik grenzen stellen.

Het belangrijkse wat ik leerde Nee te zeggen.

Verder heb ik Mikayla geleerd  blafte en door blafte op commando. Dit is voor mij heel belangrijk want als ik mij onveilig voel zoals in het schemer of in het donker of als voor mij een eng persoon (met enge personen bedoel ik als ik alleen loop en er kom een vaag persoon aan die dronken is of afwijkend gedrag vertoond en in mijn space komt) loopt, dan kan ik ongemerkt het commando geven en dan voel ik me veilig omdat vreemden hier van schrikken. Nou hier hebben we goed ik mij best voor gedaan want Mikayla blafte niet of nauwelijks. Niet dat het niet mag maar ja hij deed het niet. Verder buiten het trainen van voor mij hulpdoelen was het ook werken aan me zelf en dit was ook absoluut niet makkelijk.

​

Gelukkig was Miriam altijd bereid om te luisteren en hielp me waar ze kon helpen. Ook al die reacties van mensen is niet altijd leuk en je heb echt geen zin/tijd om uitleg te geven. Miriam leerde me hiermee omgaan wat niet altijd makkelijk was/is.

 

Miriam en ik waren al een tijdje bezig met trainen in winkels. Maar halverwege / eind vorig jaar 2011 ging het gewoon niet lekker met mij. Miriam hield hier prima rekening mee, want mijn concentratie was echt 0,0 en ja wat ga je dan doen.
Ze goed tips geven hoe ik gingen moest op lossen maar ik onthouden het helemaal niet.

Simpele dingen trainen en even ontspannen en praten op het strand. Het is heel belangrijk dat een  begeleider hier mee weet om te gaan en op in te stellen. Want dan kan je wel trainings dingen hebben maar als het niet goed gaat dan moet je eerst iemand helpen dat het weer goed gaat en dan kan de hond prima ingezet worden. En dan kan je juist de dingen trainen die op dat moment van belang zijn om me weer verder te helpen.

 

Ik heb ook een grote stap gemaakt ik ben begin 2012 naar een lezing gegaan van de Zwitserse witte herder Vereniging. Hier kreeg ik informatie over een nieuwe genetische afwijking heel interessant. Maar voor mij heel moeilijk want ik kende maar één andere persoon en dan kende ik die nog maar heel kort van de show dus ja. Maar ik heb gebeld naar de Zwitserse witte herder Vereniging en heb aangegeven dat ik graag wilde komen maar dat mijn Psychiatrische assistentie hond Mikayla mee zou gaan als ik wilde komen. Geen probleem natuurlijk, ze vonden het heel fijn dat ik zou komen. Dus ik met Mikayla op zondag om 8.30 uur naar Leusden gereden in mijn eentje. Oo wat vond ik het spannend onderweg en daar. Dit was een zeer grote stap want groepen mensen vind ik dood eng dat zijn ook de momenten dat ik weg kan raken!! Maar ik heb het gedaan en had het erg naar me zin en ik ben weer wat wijzer geworden.

​

Verder ging ik in 2011 al naar een hondenshow. Dit was al een droom van mij al vanaf dat ik klein was, maar mijn dromen waren weg maar kwamen weer terug toen ik Mikayla kreeg. Elke keer als ik op een show was voelde ik me zo gelukkig en vrij zonder beperking dat ik besloot dat ik er meer wilde lopen en voor me Nederlands Kampioenschap wilde gaan want hij had op de show in Eindhoven in 2011 zijn eerste punt gehaald. Dit gebeurde heel toevallig nou toeval bestaat niet, maar een vriendin vroeg of ik zin had om naar die show te gaan en ik zei nou als we gaan dan schrijf ik Mikayla wel in. Dit bleek heel goed voor me te zijn. Al die shows en als je dan voor het eerst in de ere ring staat omdat je BESTE van het Ras bent geworden, nou dat is echt heel spannend en eng want iedereen kijkt naar jou. Nou dat gevoel had ik maar ze kijken als eerst naar de hond en dan naar jou maar toch voelt dat niet zo, ook kijken ze natuurlijk naar andere mensen die ook in de ere ring staan met hun herder of veedrijver. Maar dit moment is heel speciaal en dat vergeet je nooit meer. 

​

​

​

​

​

​

​